غلط غو لو ت

امشب
در یک خواب عجیب


رو به سمت کلمات
باز خواهد شد.
باد چیزی خواهد گفت.
سیب خواهد افتاد،
روی اوصاف زمین خواهد غلتید،
تا حضور وطن غایب شب خواهد رفت.
سقف یک وهم فرو خواهد ریخت.
چشم
هوش محزون نباتی را خواهد دید.
پیچکی دور تماشای خدا خواهد پیچید.
راز ، سر خواهد رفت.
ریشه زهد زمان خواهد پوسید.
سر راه ظلمات
لبه صحبت آب
برق خواهد زد ،
باطن آینه خواهد فهمید.

امشب
ساقه معنی را


وزش دوست تکان خواهد داد،
بهت پرپر خواهد شد.

ته شب ، یک حشره
قسمت خرم تنهایی را

تجربه خواهد کرد.
داخل واژه صبح
صبح خواهد شد.

هرگز کسی نداد بدین سان نشان برف
گویی که لقمه ای است زمین در دهان برف

مانند پنبه دانه که در پنبه تعبیه است
اجرام کوه هاست نهان در میان برف

چاه مقنع است همه چاه خانه ها
انباشته به جوهر سیماب سان برف

بی نیزه های آتش و بی تیغ آفتاب
نتوان به تیرماه کشیدن کمان برف

از بس که سر به خانه ی هر کس فرو کند
سرد و گران و بی مزه شد میهمان برف

گرچه سپید کرد همه خان و مان ما
یا رب سیاه باد همه خان و مان برف

وقتی چنین نشاط، کسی را مسلم است
که اسباب عیش دارد اندر زمان برف

هم نان و گوشت دارد هم هیمه هم شراب
هم مطربی که برزندش داستان برف

معشوقه ی مرکب از اضداد مختلف
باطن به سان آتش و ظاهر به سان برف

گلگونه یی بود به سپید آب بر زده
هر جرعه ای که ریزد در جرعه دان برف

تا رنگ و روی خویش نماید بر این قیاس
بعضی از آن باده و بعضی از آن برف

نه همچو من که هر نفسش باد زمهریر
پیغام های سرد دهد از زبان برف

گر قوتم بدی ز پی قرص آفتاب
بر بام چرخ رفتمی از نردبان برف

دیر زمانیست روی این شاخه بید(کی بید چی بید؟؟)

مرغی بنشسته(که پایش بسته نیتونه بره) کو به رنگ معماست

نیست هم آهنگ او صدایی رنگی(آره جون خودش خب)

چون من در این دیار تنها تنهاست(یکی تو راست میگی یکی پینوکیو)

...

خنده بر لب میزنم تا کس نداند راز من(ایول کارت درسته)

ورنه این دنیا که ما دیدیم خندیدن نداشت(گل گفتی)

...

پرانتزارو خودم اضاف کردم حالشو ببریم

بهانه ی شیرین

بــه رنگ ِ خاطــره آمـد بـه یـاد و رفت از یـاد

حضــور ِ عشق ، فــرامـوش ِ هیچ یـاد مبـاد

ازیـن پیالـه هـر آن کس کـه جـرعـه ای نـوشیـد

بـه بـاد داد دل و جـان و مست ِ مست افـتـاد

بــه چشم ِ مـردم ِ دانـا ، خـلاف ِ شـاگـردی ست

اگــر کـــه درس نگیـــریـــم یــاد از استــاد

رسیــد غــرّه ی مـــاه ِ مـبــارک ِ رمـضـــان

بهـــار ِ عشق ، بـه جـان بــاوران مبـارک بـاد

به ایـن بـهـانــه ، شـود شـوق ِ بـنــدگـی سرشار

بــه ایـــن بهــــار ، شود بـاغ ِ زنــدگـی آبـاد

بــه هـــر بـهانـه ی شیـریـن ، نـمی کنیم افـطـار

مگــر بـــه لعـل لب یــار ، هــــرچــه بــادابــاد

اگـر گــرسـنـگی ِ روزه ، بــرده نــای ِ مــرا

مـگــیـــر از هــنــر ِ بـیـقــــراری ام ایـــــراد

عــنـان ِ گـوش بـه "نـجــوا" کسی نمـی سپـرد

ز دست ِ هـم نـفـس ِ نــالــه نــاشنـو فــریـاد

قول هایی تامل بر انگیز ...

انتقاد هم مانند باران ، باید آنقدر نرم باشد، تا بدون خراب کردن ریشه های آن فرد موجب رشد او شود.